kompletnie nie wierzę w ich uczucie. Uwielbiam film z 2011 roku, mam ciary, to jest taka właśnie love story, którą chce się oglądac. Jak całują się w Paryżu to naprawdę w to się wierzy.
Tutaj główna bohaterka (która pewnie ze względu na ostatni trend osadzania wszystkich etniczności w rolach głównych nie jest typową brytyjką) nie jest może pięknością, ale to nie jest główny problem w tym, żeby uwierzyć w tę historię. Wygląda na wiecznie niezadowoloną, zbyt często jest sarkastyczna (w filmie Emma też miała sarkastyczne poczucie humoru, ale robiła to z gracją), ciągle marudzi. I ta mina. Po prostu sprawa wrażenie niesympatycznej dziewczyny, mimo, że wiadomo, że ma dobre serce i jest inteligentna. Ale brakuje jej wdzięku, lekkości, uśmiechu, jest po prostu męcząca. Masz się przebijać przez tę skorupę sarkazmu i niezadowolonych min.
Dodatkowo, mimo kostiumów i scenografii, nie bardzo czuję, że jest to osadzone w tamtych czasach. Przyjaciółka Emmy, Tilly, zachowuje się jak te bohaterki z seriali dla młodzieży netflixowych Gen Z.
Za to film widziałam z 7 razy. I nie mogę zrozumieć, dlaczego na imdb ten serial ma wyższe oceny niż film!