Chyba cała atrakcja polega właśnie na tym, że tajemnica nie wyjaśnia się i historia daje pole do własnych interpretacji i domysłów. Na przykład takiej, że Weiser, na co dzień dręczony przez opiekuna, który się nad nim znęcał, szukał wyzwolenia w tych swoich szaleństwach, a igranie z życiem było dla niego oznaką wolności. Uwolnieniem była dla niego śmierć, albo sfingowany wypadek. Znamienna na przykład odnaleziona stara płyta, jakiegoś kompozytora (nie zapamiętałam kto to był), który zaginął i nie odnaleźli jego ciała. Może się wzorował tą postacią. Nie wiadomo w sumie nic o Pawle i jego dzieciństwie, rodzicach. Być może postać Weisera sobie wymyślił, cierpi na jakieś urojenia. W końcu sprawdził, że nikt taki nie mieszkał pod jego adresem... Ciekawe, czy w książce jest więcej wskazówek, bo nie czytałam