Tradycyjnie, jak to w takich sytuacjach bywa, niektóre osoby porównujące ''Weisera''
Marczewskiego do powieści Huelle ''Weiser Dawidek'', dostrzegają''przepaść'' jaka jest między
filmem, a książką. Według nich może to nie jest jakieś porażające, ale na pewno zauważalne.
Ciągle to powtarzam i powtórzę raz enty, że nigdy nie da się w pełni odzwierciedlić tego co
musimy sobie wyobrazić, do togo co widzimy. Chociaż ten dramat jest o takim, a nie innym
temacie, powinien bardzo przybliżyć ''słowo pisane''. Myślę jednak, że reżyser biorąc na
warsztat taką treść, nie miał łatwego orzecha do zgryzienia. Zębów jednak nie połamał.
Ja książki nie czytałem, więc skupię się tylko i wyłącznie na dziele pana Wojciecha.

Jeżeli chodzi o współczesność, to jakoś rozdarcie i niepewność jakie tkwiły w Pawle, nie w
pełni do mnie przemawiają. Oczywiście można go zrozumieć, ale za dużo w nim pytań, a za
mało odpowiedzi.
Dorosły już Heller poszukuje prawdy i tak szczerze powiedziawszy niczego nam nie udowadnia.
Zostawia za to otwartą furtkę do własnych przemyśleń, gęstych interpretacji. Bo przecież tu
wszystko może być zarówno fikcją jak i rzeczywistością. Film przez to staje się tak samo
rozchwiany emocjonalnie, jak i jego główny bohater, a my mamy do czynienia z czymś
pomiędzy obłędem a magią.
Nieszczęściem moim, było patrzenie na Kondrata jak się biedny męczy, a przy okazji męczy i
widza. I nie tylko mam na myśli jego postawę, ale i wyczyny aktorskie.
Po prostu mnie do siebie nie przekonuje, tak jak i nie przekonał do tego momentu. Zwyczajnie,
tak dosyć pospolicie, bez większych uniesień. Po prostu spora rola dużego ekranu i tyle.
Natomiast odsłona dziecięcych lat, jest już zupełnie innym filmem. To wspomniana powyżej
magia i tajemniczość. Tu wszystko gra jak należy.
Począwszy od poczynań Pawła i jego ferajny, poprzez wręcz enigmatyczną osobę Dawida,
skończywszy na świetnych zdjęciach i wyjątkowo udanej grze jaką prezentuje młody narybek,
podobno z tak zwanej ''łapanki'', bez żadnego bagażu doświadczeń na ekranie.
Te fragmenty są w ''Weiserze'' najlepsze, mimo iż zalatują kinem familijnym. Mają one pewną
moc, potrafią zainteresować i śmiało mogą utkwić w pamięci na dłużej.
Poza tym jest i Preisner ze swoją muzyką, będącą tutaj ważnym elementem.

No cóż całość miała być psychologiczna, więc i jest, a że nie do końca mi podeszła, zwłaszcza
szare obecne czasy (tamte czasy końca XX wieku) z rozbitym Pawłem, to już insza inszość.
Tak czy inaczej warto obejrzeć, chociażby dla tych naturalnych młodych bohaterów, bo jakby nie
patrzył, są oni w stanie pozostać w naszych głowach nawet i na dłużej, bo są wyraziści.
Miałem trochę mieszane uczucia, ale ostatecznie uznałem ten dramat jako niezły z oceną 6/10.
To i tak nietypowy obraz o niecodziennej fabule, który można bez wahania polecić dalej.