Film trochę się zestarzał. Ale nie co do idei przyszłości, tylko raczej w kontekście realizacji, mody i gadżetów. Nowoczesna kinematografia przyzwyczaiła nas do zupełnie innych wizji, bardziej spektakularnych i kręconych z rozmachem. A także do wszechobecnej elektroniki, mrugającej lampkami. W świetle tego, trudno się nie uśmiechnąć pod wąsem, patrząc np. na "ekipę holowizyjną" ganiającą po ekranie z rurką od papieru toaletowego z lejkiem z folii aluminiowej, która udaje kamerę holowizyjną. (Nie ustrzegł się też tego Machulski w "Seksmisji" - kto pamięta buty Relax z cholewką na gąbce, ten zawsze je będzie zauważał na nogach Lamii...).

Piętnem odcisnęła się też moda lat 80 - mimo, że na filmie skaczemy 100 lat do przodu, wystarczy spojrzeć na fryzury albo opaski na głowach, aby dokładnie wiedzieć, kiedy to wszystko zostało nakręcone.

Narracja też jest nieco inna niż dzisiaj. Bardziej spokojna, skoncentrowana na dialogach. Czasem nie wiadomo, dokąd zmierzają poszczególne wątki (czasem donikąd). Taki sobie, PRL-owski filmik dla dzieci lub młodszej młodzieży.

Ale mimo w/w ograniczeń (w tym: budżetowych) oglądanie nie jest przykre, jak w przypadku innych, nierzadko strasznie naiwnych produkcji: pomysł scenariusza jest zgrabny, a film sprawnie zrealizowany - Wojtyszko ma dobry warsztat. Historia trzyma się kupy, obsada jest doborowa; bardzo podobała mi się też gra głównego bohatera.