Co za g...no! Bardzo ostrożnie selekcjonuję filmy, na które chodzę do kina. Na szczęście za „Sponsoring” nie musiałam płacić bo bym nie wybaczyła sobie tych kilkunastu złotych. W tym filmie wszystko jest złe:
-gra aktorska. Binoche i jej zacisnięte w pogardzie usta przez dobre dwie godziny, nie mówiąc sztucznej krzątaninie (swoją drogą- ciągnącej się w nieskończoność!) po dizajnerskim mieszkaniu. Kulig w rozkroku pomiędzy żulówą jak od Masłowskiej i famme fatalle (te wystudiowane, „zmysłowe” spojrzenia ewidentnie ćwiczone przez milion dubli!). Ewidentnie widać, że Szumowska nie umie poprowadzić aktorów tak, by całość wyszła spójnie i w miarę realistycznie.
- fatalny scenariusz: Dziewczyny, które uprawiają seks za pieniądze to naprawdę świetny materiał na bohaterki z krwi i kości. Tym ze „Sponsoringu” nie da się ani współczuć ani je potępić, to tylko kalki z populistycznych artykułów o zjawisku „uniwersytetek”. Niby szczęśliwe, ale jednak nie, niby to lubią, ale nie do końca. Jak okazują swoje rozterki? Krzyczą w pustkę blokowiska, piją wódkę drobnymi łyczkami, palą papierosy zamknięte w naiwnych kadrach. Nie mówię już o nielogicznym rozwinięciu postaci dziennikarki „Elle”. Ewidentnie gardzi wyuzdanymi studentkami, ale nagle- w sposób zupełnie niezrozumiały dla widza- utożsamia się z nimi , zaczyna się masturbować, dotykać swoich piersi (oho, chyba ma guza! Wszystkie kobiece plagi spadają na smutną panią redaktor!) . O tym, że coś się dzieje w jej serduszku mówią nam naiwne i ograne sceny: poważna mina pod prysznicem (coś z siebie zmywa, hohoho! Mieszczańskie wygodne życie czy perwersyjne wyznania bohaterek reportażu?) , wieczna krzątanina (liczy papierosy- cóż, dziewczęta powiedziały jej, że seks za hajs jest jak palenie, ciężko rzucić, może to dlatego tak się rozczula nad tymi dunhilami?)
- naiwna symbolika naszpikowana psychoanalizą jak lakanowskie podręczniki. Stateczna pani redaktor masturbuje się, a zaraz potem zmywa zapach grzechu z palców i zacina się nożem? Czyżby kobieta po czterdziestce musi być ukarana za każdą chwilę rozkoszy? OHO. Czy to nie społeczeństwo nie zamyka dojrzałych kobiet w klatce! MY ŹLI.
- Idea: KAŻDY Z NAS JEST PROSTYTUTKĄ. W jednej z ostatnich scen bezradna bohaterka ni z gruchy ni z pietruchy wypala, że „to nasza wina”- tak to my, społeczeństwo doprowadzamy dziewczyny na skraj, to przez nas chcą mieć łazienki z oknem i drogie buty. MY ŹLI. Bijmy się w pierś, bo przecież każdy z nas się kiedyś bardziej lub mniej sprzedał. Seriously?
- Koniec filmu przynosi zupełnie inną estetykę (zarówno formalną, jak i narracyjną)- uwaga, jeszcze bardziej naiwną! Nie pomaga kamera z jazdy, ani motyw muzyczny, który tak wstrząsał w „N ieodwracalnym” Noela. Przesłanie jest proste: rozejrzyj się, czy widzisz w swoim biurze jakichś facetów po czterdziestce? Cóż, oni prawdopodobnie sypiają z takimi małolatami, to uniwersytetek masz mniej podań ręki, niż ci się wydaje i tak dalej i tak dalej.
Podsumowując: film sztuczny, płaski jak smak zupy bez modnej przyprawy. Lewicowy kicz, miało być gender a wyszedł moralitet z d..... 2/10. Nie polecam.