Mnie z kolei dawno żaden film tak nie wynudził. Ładny wizualnie, muzycznie, ale poza tym - okrutnie się wlecze.

A ja nie mogłam złapać tchu, a po filmie musiałam przez pewien czas ochłonąć : ) Kwestia rodzaju wrażliwości

Mimo, że forma i styl Pani Smoczyńskiej to nie moja bajka to rozumiem, że taki dosyć oryginalny sposób opowiadania, narracji (Córy Dancingu i Silent Twins) może się podobać. Nie obchodziła mnie ta opowiadana historia na ekranie, styl Agnieszki Smoczyńskiej jest widocznie mi obcy, a nadmienię, że filmy mnie rozwalają do łez i dreszczy... jest ich mnóstwo:)

Dla mnie ten film jest wyjątkowy. Filmów, które by mnie naprawdę do głębi poruszyły nie mam aż tak znowu wiele. A byłam zdystansowana wobec Cór dancingu i to mocno, wiele niedociągnięć moim zdaniem, styl oryginalny ale opowieść nieprzekonująca dla mnie. Tu też na początku byłam mocno sceptyczna, wręcz na nie. Ale wciągnęła mnie wielowymiarowość i głębia spojrzenia, któremu ten styl służy, sam styl to byłoby za mało jak dla mnie

Film dla prawdziwego KONESERA, nie tylko kina, ale przede wszystkim życia. Dla świadomego widza i otwartego umysłu. Dla kogoś kto ma bagaż doświadczeń, i głębię przeżyć. Z pewnością nie dla każdego.... Dla mnie rewelacja. W sposobie przekazu, wymowności, krótkich i trafnych w punkt dialogów. Głębi niejednoznaczności, prawdy ludzkich potrzeb i emocji. Wrażliwości z siłą napędową ku woli życia... ku więcej. Jeden z lepszych filmów ostatnich lat. Mądry.... można interpretować na wiele sposobów. I w ogóle nie ma tu "choroby psychicznej", a tragizm jest tylko wytworem wyobraźni...

Tylko zrozum, że wielkie kino poznaje się nie po tym o czym opowiada, ale w jaki sposób. A tutaj niestety im dalej tym płyciej. Dla mnie jej najsłabszy film. Zmarnowany potencjał, zwłaszcza, że początek zapowiadał intrygujące kino.

Co za bzdura. Ważne jak wyglądasz, a nie jaki jesteś? .......... Bez odbioru.

No właśnie na odwrót... Litości proszę....